Durgun

Durgun

İzliyorum.

Ömrüm boyunca büyütemediklerimi.

Biriktiremediklerimi, kayıplarımı,

Mağlubiyetlerimi…

Belki gerçekle yüzleştiğimde bir şansım daha olur diye.

Akıyorum.

Taşanlara kapılıp gitmemeye çalışırken.

Son damlaların yüzeyinde çırpınarak

Dibe batmayayım diye.

Boğuluyorum.

Ne kadar çırpınsam da iç çekişlerim azalmada.

Atılan taşlar  hedeften uzak

Dalgalanmalar yoklukta.

Bekliyorum.

Yalanların ördüğü hayatların aynalaşmasını.

Gerçeğin gerçekten gerçek olduğu,

Hıçkırıkların duyulur,

Gözyaşlarının akar olduğu bir resmi.

Kalakalıyorum.

İzlemelerin, beklemelerin, boğuluşların ardında.

Lekeleri, noktaları, nefesleri kaybederek.

Camın ardındaki gözler bir kat daha buğulanarak camla beraber.

Son kez…

Diner bir gün ümidiyle…