... ve ömür geçer.
Başka ne denilebilir ki?
Gün doğdu, gün battı.
Defalarca.
İçimde hiç bitmeyen "beklemek" hissi vardı. Bitti.
Hep bir şeylere endeksliyim. Önümüzdeki sınava, gelecek haftaki özel güne, tatil gününe, vs...
Planlar, programlar.
Sırf bu yüzden yaşadığım "an"ı yaşayamıyorum.
Geçirdiğim günler ilerisi için hep araç oldu benim için, amaç değil.
Nasıl yaşanır, ben mi bilmiyorum?..
Ben neden böyleyim?
Neden?
Neden daha fazlasıyım?
Zorlaştıran...
“Fillerin ölümü muhteşemdir çocuk,
Çekilir ormanların derinliğine...
Nereye gittiğimi,
Neden bittiğimi sorma artık;
Gömülürüm belki kendi yüreğime...”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Her fikir değerlidir.