Personel Taste'i izlerken şöyle bir diyalog geçti;
A: Üzgünüm.
B: Üzgünüm? Üzgünüm, otobüste birinin ayağına bastığında söylenir.
İşte orada çakıldım, kaldım.
Aklıma geldi daha önce duyduğum "Üzgünüm" ve "özür dilerim"ler. Ne kadar da boştu ve bir çırpıda söylenecek kadar değersizdi. Önemsizdi, gerçekliğe sahip değildi. Bir kalbi incitmenin, parçalamanın bedelini ödemekte ne kadar da aciz: Üzgünüm. Dökülen gözyaşlarının bir damlasına bile değmeyecek kifayette. Harfler sanki "geçiyorduk da uğrayalım" diyerek bir araya gelmiş gibi. Soğuk ve zalim. Ne bir kalbi onarabilecek ne de yapılanları affettirecek güce sahip.
Üzgünüm,
ben de zamanında buna inandığım için.
Bundan başka bir şarkı gitmezdi;
sevdiğim adamı kırmıştım, ayrılığa sebep olmuştum. ama adı üstünde; seviyordum! pişman oldum it gibi. "aşkım özür dilerim! Ben gerçekten çok üzgünüm!" diye milyonlarca defa viyakladım. :) buz gibi bir sesle, "özür dilerim!" diyorsun, ne değişti? özür ne değiştirdi??" dedi. bende o zaman kalakalmıştım. haklı.
YanıtlaSilbu sadece bir harf dizilimi..
Baykuş ama Sen samimiymişsin duygularında, benim duyduğum daha sonra yine tekrarlandı ki, o zaman bir anlamı kalmadı. Keşke demek zorunda kalmasak, kaldırmasak ne güzel olur. Ama olmuyor işte.
YanıtlaSilDostluk bencillik taşımaz. Sevgi bencillik taşıyorsa onu adı aşk da olmaz sadece ihtiras sınırları içinde kalır. Kimse kimseyi üzmemeli.
YanıtlaSilSamimiyetle söylenen her kelime etkilidir aslında. Sadece biz samimiyetsiz ve donuk ifadelerle, geçiştirmek maksadıyla üzgünüm diyoruz.
YanıtlaSiltamamdır secret garden a başlıyorum daha fazla bekletemiyeceğim!
YanıtlaSilSyhn, canım Personel Taste de olabilir, hatta büyük ihtimal ondaydı karıştırmış olabilirim. Ama Secret Garden'a başla derim ben de şu an onu izliyorum.
YanıtlaSil