Özlem

:)
Uzun süre sonra yarı neşeli bir yazı yazabileceğim.

Dün engellendiğimi düşünmüştüm, acayip sinirlenmiştim, gece rüyama da girdi. Kabustu.

Sabah dayanamadım sordum, uzun bir aradan sonra, engellemediğini söyledi. Neyse ki yanlış anlaşılmaymış durum. Sonra "msn'de görüşelim." dedi, biraz önce görüştük. Yine sağ olsun zeytinyağ gibi üste çıktı. Heyecanlandım, ne yazacağımı, ne diyeceğimi bilemedim. "Aklımdan çıkmıyorsun, bunu bil, başka da bir şey bilmene gerek yok." dedi. "Gerçekten özledim." dedi, "Sen inanmasan da. İnanmamakta haklısın." diyerek. Evet, inanmakta güçlük çekiyorum. Adam sanki aşka aşık bana değil, özlemeyi, sevmeyi, bu hisleri seviyor sanki. "Bir ay sonra görüşmek üzere." dedi gıcık. Dalgasını da geçti. Duymak istediğim ama artık duymayacağımı sandığım şeyler de söyledi. İçim titredi. Çok acayip bir şey yaa. Sürekli görüşmekten yana değil. "Özlemek istiyorum." diyor ama bir yandan haklı bir yandan değil. Haklı, haklı. Ama benim de konuşmaya, rahatlamaya, bir destek görmeye ihtiyacım olduğu zamanlar oluyor. Yalnızlığımı paylaşmak istediğim, beni benden iyi tanıyan biriyle.

Ne desem boş yaa üfff. Sevinemiyorum yine. Sabahtan beri içim kıpır kıpır. Bir canlılık geldi, güç geldi. Ama nereye, ne zamana kadar. Ben bu işin içinden nasıl çıkacağım bilmiyorum. Ama sonu ikimiz için de kötü olacak ve üzüleceğiz; bunu çok iyi biliyorum. En kıymetli şeyin "zaman" olduğunu bilerek, bana zaman ayırmamasına çok üzülüyorum, içimde büyüyor. Ama o da bunu herkesten saklamayı çok iyi biliyor. Çok yoğun, ev, iş, araba meselesi falan hak veriyorum ama benim ki can yaa!


Amma, "ama" kullanmışım. Geri dönüp de okumadan yayınladığım ilk yazım budur.
Hiç süzülmemiş, gayet saf...


>sen dinletmiştin sevgili<